Kripto Varlıklar alanındaki "hava" projeleri neden yüksek değerlemeler alabiliyor?

Kripto Varlıklar dünyasında garip bir olguya dikkat ettiniz mi? Milyonlarca dolar fon toplayan projeler, genellikle şatafatlı bir web sitesi dışında hiçbir şeye sahip olmuyor. Bu tesadüf değil, tamamen bir dolandırıcılık da değil; bunun arkasında oyunun teorisi etkili.

Bu fenomen, Amerikan dizisi "Silicon Valley"deki bir sahneyi hatırlatıyor: Geliri olmayan şirketlerin, kâr eden şirketlerden daha yüksek bir değerleme alması. Yatırımcıların açıklaması şu: Gelir varsa, "ne kadar?" sorusuna maruz kalırsınız ve ne kadar olursa olsun yeterli değildir. Ama geliri yoksa, insanlar sonsuz olasılıkları hayal edebilir.

Kripto Varlıklar alanı bu mantığı sonuna kadar kullanıyor: Proje ne kadar soyut olursa, fon toplama yeteneği o kadar güçlü oluyor. Bu bir eksiklik değil, aksine bu alanın en kârlı özelliklerinden biridir.

gerçek sınırlamalar değerleme

Gerçekten uygulanabilir bir ürününüz olduğunda, bazı rahatsız edici gerçeklerle yüzleşmek zorundasınız:

• Gerçek kullanıcı sayısı (genellikle hayal kırıklığı yaratıcı)
• Gerçek teknik sınırlamalar (sıklıkla hayal kırıklığı yaratır)
• Sahtecilik yapılamayan ölçülebilir göstergeler (son derece etkili)

Buna karşılık, eğer bir projenin sadece bir beyaz kitabı varsa, potansiyel değeri yalnızca insanların hayal gücüyle sınırlıdır.

Bu, tuhaf bir fenomene yol açtı: ciddi bir şekilde çalışan projeler piyasa tarafından cezalandırılıyor.

tam bilgi oyunu

Kripto Varlıklar bağış toplama sürecinde, başlıca aşağıdaki taraflar yer almaktadır:

• Proje Kurucusu (tüm durumu öğrenin)
• Risk Sermayedarları (bazı bilgilere sahip)
• Sıradan yatırımcı (neredeyse hiçbir şey bilmiyor)

Ürünü olmayan proje kurucuları için en iyi strateji açıktır:

• Belirsiz ama heyecan verici ifadeleri koruyun
• Potansiyeli vurgulamak, gerçeği değil
• Kaçırma korkusu (FOMO) yaratmak için tüm gücüyle çalışmak

Açıklama ne kadar belirsizse, başkalarının onu çürütmesi o kadar zor olur. İşlev ne kadar azsa, ortaya çıkan kusurlar da o kadar az olur.

neden kimse daha iyi sonuçlar istemiyor

Oyun teorisindeki "mahkumun ikilemi", insanların neden kendilerine zarar veren seçimler yaptığını ortaya koymaktadır. Kripto Varlıklar yatırımında da benzer durumlar mevcuttur: Eğer herkes yatırım yapmadan önce uygulanabilir ürünler görmek isterse, piyasa çok daha sağlıklı olur.

Ancak bekleyen herkes, erken dönem kârlı kazançları kaçırabilir. En erken giren yatırımcılar genellikle en fazla kar elde eder, proje nihayetinde başarısız olsa bile.

Bu nedenle, her yatırımcının akıllı görünen davranışı (sadece vaadlerle erken girmesi), herkes için aptalca sonuçlar doğurdu (gürültüye odaklanma, özünü ihmal etme).

hayalleri ve gerçeği satmak

Bir tek çevrimiçi makalesi olan bir proje, her şeyi köklü bir şekilde değiştireceğini, trilyonlarca dolarlık değeri yakalayacağını iddia edebilir.

Ve gerçek bir kodu olan bir proje şunlarla yüzleşmek zorundadır:

• Gerçek Kullanıcı Sayısı
• Teknolojik yeteneklerin sınırı
• Rekabet içinde geride kalmanın nedeni

Bu, tamamen gerçeklik kısıtlamalarından bağımsız olarak elde edilen değerleme primine "saçmalık primi" denilen durumu doğurdu.

işbirliği spekülasyonu

Kimse hangi projelerin gerçekten kaliteli olduğunu ayırt edemediğinde, herkes benzer sinyalleri arar:

• Etkili kişilerin değerlendirmesi
• Borsa'nın listeleme durumu
• Token fiyatı artış hızı

Ürünü olmayan projeler, gerçek geliştirme yapmak yerine bu sinyalleri üretmek için tüm kaynaklarını kullanabilir.

Geliştirmeye daha az yatırım yaparsanız, pazarlamaya daha fazla yatırım yapabilirsiniz. Kripto Varlıklar alanında, pazarlamanın önemi genellikle geliştirmeyi aşar.

Gerçek Örnekler: Ürünsüz Süperstar Kadrosu

Kripto Varlıklar alanında gömülü onlarca milyar dolarlık beyaz kitap, yukarıdaki teoriyi doğrulamaktadır:

• Bir proje: Şifreleme varlıkları alanında en tutkulu topluluklardan birini oluşturdu ve ana ağı piyasaya sürmeden önce milyarlarca değerlemeye ulaştı. Bu, şifreleme varlıkları alanında, ürün ne kadar gerçekdışı olursa, insanların o kadar çok hayalini üzerine yansıtabileceğini kanıtlıyor.
• Bir blockchain projesi: "saniyede 162,000 işlem işleme" iddiasında bulunan bir proje, 3.5 milyar dolar fon topladı, ancak lansmanında sadece saniyede 4 işlem işleyebildi. Teknik iddialar için gereken kanıt ne kadar azsa, elde edilen fon o kadar fazla.
• Bir biyometrik proje: "Biyometrik verileri sağlarsan token alırsın", nedense bu risk sermayedarlarına harika bir fikir gibi geliyor, bu nedenle buna on milyonlarca dolar yatırdılar.

Bu örneklerin hepsinin ortak bir modeli var: Taahhüt ne kadar soyut veya teknik olarak karmaşık olursa, toplanan fon miktarı o kadar fazla olur ve nihayetinde düşüş de o kadar büyük olur.

Bu durum neden durmayacak

Mantıksal olarak, yatırımcıların uygulanabilir ürünler görmelerini talep etmeleri gerekir. Ancak oyun teorisi, bunun neden gerçekleşmeyeceğini ortaya koyar:

• FOMO duygusu gerçekten var: Erken yatırımcılar en fazla kazancı elde eder, bu da projenin doğrulanmasından önce yatırım yapma baskısını yaratır.
• İddiaların doğrulanması zor: Çoğu yatırımcının projelerin taahhütlerini yerine getirip getiremeyeceğini değerlendirecek teknik yetkinliği yok.
• Fon yöneticilerinin kısa vadeli yönelimi: Tazminatları, o dönemin getirilerine bağlıdır, uzun vadeli başarıya değil.
• Teşvik mekanizmasında sorun var: Bireyler için faydalı olan davranış, piyasa için zararlıdır.

Bu yüzden, gerçek bir ürün geliştiren projelerin, ürün olmayan projelerden daha fazla fon toplaması beklenemez.

Oyun kurallarında bir sorun yok, sadece bazıları bu kuralları fazla iyi biliyor.